Spiritualiteit in het dagelijks leven integreren … Het klinkt zo mooi en zo eenvoudig. Je mediteert of doet aan mindfulness, oefent in aandacht en dankbaarheid, volgt workshops en neemt deel aan retreats. Je wordt rustiger en je ervaart meer vreugde, liefde en openheid. Maar echt helemaal integreren – hoe doe je dat, wanneer je een lastige relatie hebt met iemand, wanneer je je niet prettig voelt op je werk of wanneer je omgeving aan je zit te trekken? Wanneer je je gekwetst voelt, of niet gezien? Wanneer je zo graag bepaalde dingen wilt hebben, en niemand ze jou lijkt te willen geven?

En in het andere geval: hoe doe je het, wanneer je alles lijkt te hebben wat je wilt, en er toch een knagend gevoel van onvolledigheid, ontoereikendheid en ontevredenheid blijft hangen?

In mijn geval ging het zo: ik zag al die dingen als een sta-in-de-weg voor mijn geluk. Ik probeerde anderen ervan te overtuigen dat ze anders met me moesten omgaan, ik probeerde mijn omgeving zo in te richten dat ik gelukkig kon zijn. Ik heb geprobeerd om geluk te vinden het spelen van online casino proberen om een grote jackpot te breken. En toch bleef dat knagende gevoel hangen, waarover ik hierboven sprak. Ik kreeg het gevoel dat ik faalde, dat ik iets niet goed deed. Iedereen wist hoe hij gelukkig kon zijn, behalve ik.

Totdat The Work van Byron Katie op mijn pad kwam. In The Work van Byron Katie stel je jezelf een paar uiterst simpele, maar zeer fundamentele vragen. Is het waar? Kan ik absoluut weten dat het waar is? Hoe reageer ik wanneer ik een gedachte geloof? Wie zou ik zijn zonder die gedachte? Om vervolgens de oorspronkelijke zin om te keren, en te kijken hoe de omkering even waar zou kunnen zijn.

Wat een eye-opener! Door mezelf die vragen te stellen, ging ik langzaam inzien dat het niet het leven is dat mij in de weg staat, maar de gedachten die ik over het leven koester. Steeds meer en steeds vaker ervaar ik het leven, met alles wat ik daarin tegenkom – ook de vervelende en ronduit pijnlijke dingen – als een zegen. Ik kan zien dat elk ding, elke situatie mij precies geeft wat ik nodig heb en dat gedachten als “het zou anders moeten zijn”, “het is niet eerlijk”, “ik heb iets anders nodig” maken dat ik boos, verdrietig of wanhopig word, en wat meer is: dat ik in de aanval of de verdediging schiet of me ga verzetten tegen de realiteit van het moment.

Wat ik merk, is dat ik kan handelen vanuit acceptatie, vanuit liefde voor wat het leven brengt, wanneer ik stop met tegen de realiteit te vechten, en dat schept op zijn beurt ruimte voor een intelligente, creatieve respons, voor het nemen van beslissingen vanuit verantwoordelijkheid voor het geheel, in plaats vanuit irritatie, woede of verzet van het kleine, beperkte zelf, dat zijn eigen kwetsuren zo snel mogelijk uit de weg wil ruimen, vaak ten koste van anderen, zonder oog voor het geheel.

Wat ik verder merk, is dat die boze en verdrietige gedachten geen sta-in-de-weg vormen – integendeel, het zijn alarmbelletjes, die me laten weten dat ik iets geloof wat tegen mijn natuur ingaat.

Dit is wat ik ben gaan zien: het leven is een spiegel, die me altijd de kans geeft om te zien wie ik werkelijk ben. En het mooie van de spiegel is, is dat hij altijd groter is dan ikzelf. Ik kan mezelf zien, ik kan de ander zien, en daaromheen is altijd een heleboel ruimte.

Dit is een hele korte introductie over een lange ontdekkingstocht. De komende tijd ga ik in mijn blogs op een aantal facetten nader in. Zo hoop ik je te mogen ontmoeten, en waar nodig te mogen ondersteunen op jouw reis, opdat het leven ook voor jou zo’n waardevolle spiegel mag worden.