Zeggen wat we op ons hart hebben is niet altijd gemakkelijk, zeker niet wanneer het voor onze partner is bedoeld. We zijn bang om de ander te kwetsen, of we hopen dat het zo duidelijk overkomt dat het meer op een oorlogsverklaring dan op heldere, open communicatie van hart tot hart lijkt.

Wat vaak nog moeilijker is – of zelfs bijna onmogelijk – is om de waarheid van de ander aan te horen. Want wat gebeurt er met je wanneer je partner tegen je zegt dat je altijd zo negatief doet? Of dat je niet meer de persoon bent waarop hij verliefd is geworden? Dat hij geen zin heeft om nog langer naar je te luisteren? Of dat hij het gevoel heeft dat jij het de laatste tijd altijd op hem hebt gemunt?

Luister je werkelijk naar wat je partner op dat moment zegt? Of sla je terug, kruip je in je schulp en keer je je gekwetst van hem of haar af? Ga je argumenteren, zeg je dat je vindt dat je partner het eerst maar eens moet zien zoals het echt is – namelijk zoals jij het ziet, en probeer je alles wat hij of zij zegt te ontkrachten? Of voel je je miskend, verraden, afgewezen of niet gezien?

Vaak voelen we ons bedreigd wanneer een partner ons zijn of haar waarheid vertelt. We luisteren niet meer, we wanen ons aangevallen en we keren het onmiddellijk om door in de verdediging te gaan.

Waarom doen we dat? Vaak hebben we het gevoel dat we ons kwetsbaar opstellen wanneer we met iemand samenleven. Onze partner krijgt ons op allerlei momenten te zien, we kunnen ons niet meer voor hem of haar verstoppen. In ruil daarvoor verlangen we van onze partner dat hij of zij zich in ons inleeft en zijn kennis niet misbruikt om ons terug te pakken. Doet hij dat toch, dan is hij gemeen, kwetsend en onrechtvaardig.

We zien niet meer dat hij ons alleen maar vertelt wat hij op zijn hart heeft, of dat hij zijn gevoelens met ons wil delen. We gunnen de ander zijn eigen ervaring niet omdat we zo hard bezig zijn met “overleven”. Hij of zij mag niet zo over ons denken, dat ontkracht alles wat hij ooit aan moois over ons heeft gezegd, het maakt alles onwaar wat hij ooit aan liefdevols in ons heeft gezien, en we beschermen onszelf door pas weer te luisteren wanneer hij zegt dat hij het verkeerd heeft gezien of dat hij begrijpt waarom we eventjes niet meer zo leuk zijn, of waarom we tijdelijk stilstaan.

Hoe zou het zijn om werkelijk naar de ander te luisteren? Om de hartenkreet te horen van je allerliefste? Om hem of haar zijn eigen ervaring van jou te gunnen? En gunnen is niet eens nodig … Je partner heeft die ervaring immers al – want hoe zou hij of zij iets anders kunnen ervaren dan wat er op dat moment is? Dat kan niemand, wij ook niet, en dus staan we aan dezelfde kant. Altijd.

Hoe zou het dus zijn om de gekwetstheid ten diepste te voelen en er niet voor weg te lopen? Om je klein en kwetsbaar te voelen en toch te luisteren naar wat de ander tegen je zegt? Om in verbinding te blijven, om op zoek te gaan naar de plek waar beide ervaringen naast elkaar kunnen bestaan – zowel de zijne als de onze? Om te zien waar hij of zij gelijk zou kunnen hebben, om dat binnen te laten komen en om dat werkelijk met hem of haar te delen?

Is dat geen echte intimiteit?